Gisteren zei iemand tegen me: "Ik zie dat je het ergens voelt, maar het bereikt je ogen niet." Die opmerking blijft maar rondspoken in mijn hoofd.
Het raakt precies aan wat ik eerder al schreef. Ik voel dingen, maar toch laat ik het ergens niet toe. En eerlijk? Ik heb nog steeds geen idee waarom. Waarom doe ik dat? Zit ik zo vast achter die muur die ik zelf heb opgebouwd? Is die muur echt zo hoog?
Het zit me steeds meer dwars, maar ik kom er gewoon niet uit. En ja, ik vraag mezelf ook af: weet ik het écht niet, of durf ik niet? Wat heb ik eigenlijk te verliezen? Ook daar heb ik geen antwoord op.
Ik hoor vaker dat er veel in me zit, dat er iets speciaals aan de oppervlakte verstopt zit. Iemand met zoveel moois om te geven. Maar eerlijk? Ik snap het zelf gewoon niet. Wat heb ik dan eigenlijk te bieden? Wat zit daar nou echt? En waarom lukt het me maar niet om dat te ontdekken?
Het is om gek van te worden, dat eindeloze zoeken naar mezelf. Keer op keer, en toch voelt het alsof ik geen stap verder kom. Waarom geef ik mezelf niet gewoon de ruimte? Waarom doe ik niet gewoon wat dat stemmetje diep vanbinnen tegen me zegt? Wat houdt me nou echt tegen? Ja, ikzelf natuurlijk... maar waarom eigenlijk? Waarom luister ik niet gewoon?
Zit die overlevingsmodus er zó ingebakken? Maar waarom zou ik nog steeds in die stand staan? Waartegen ben ik mezelf eigenlijk nog aan het beschermen? De mensen om me heen nu, die oordelen niet over me en houden me ook niet tegen. Nou ja, de meeste dan. Dus, waarom eigenlijk?
Al die “waarom”-vragen blijven maar door mijn hoofd spoken. Het voelt alsof ik gevangen zit in een vicieuze cirkel en op de een of andere manier kom ik er gewoon niet uit.
Ik zei net dat het lijkt alsof ik niet echt verder kom. Natuurlijk weet ik dat ik al stappen heb gezet, maar het probleem is die laatste stappen. Die voelen zo belangrijk. Bijna alsof ze alles zijn. En toch ... het lukt me niet om ze te zetten. Oké, laatste is misschien niet helemaal het juiste woord, want je blijft natuurlijk altijd leren groeien. Maar, die stappen voelen als dé sleutel. En die sleutel? Die lijkt nog te missen
Grappig hoe dingen soms lopen, hè? Eergisteren schreef ik een gedachte op die hier iets mee te maken heeft en een dag later hoor ik deze opmerking. Toeval? Of is het iets – het universum misschien? – dat me iets duidelijk probeert te maken. Nu alleen nog uitvogelen wat dat dan is.
Liefs x
Liever anoniem reageren? Gebruik gewoon het formulier bij contact.
Reactie plaatsen
Reacties