“En ik dan?” Die vraag stel ik mezelf steeds vaker. Wat voel ik hierbij eigenlijk? Is dit echt wat ik wil? Word ik hier wel blij van?
Lastige vragen, hè? Tenminste, dat vind ik wel. Vaak heb ik geen idee wat het antwoord is. Ik ben er zo aan gewend om m'n aandacht naar buiten te richten. “Wat wil die ander? Hoe zorg ik dat die ander blij is? Kan ik dit wel vragen? Doe ik het wel goed?” Alles om maar conflicten te voorkomen, waardering te krijgen en niemand kwijt te raken.
Door de jaren heen ontplofte er best wel eens een bommetje in mijzelf én naar buiten toe. Steeds maar op eieren lopen, alles proberen goed te praten, overcompenseren en constant in mijn eigen hoofd zitten, werd gewoon te veel. En die bom, dát was nou het probleem. Want als het er eenmaal uitkwam, ging dat helemaal verkeerd en werkte het alleen maar tegen me. Het gevolg? Ik trok me weer helemaal terug in mezelf en ging automatisch in de overlevingsmodus.
Daardoor ben ik het contact met mezelf ver kwijt. Het voelt alsof ik een muur om me heen heb gebouwd en mijn hart op slot heb gedaan. Ik vind het lastig om echt iets te voelen of überhaupt iets binnen te laten.
De laatste tijd ben ik weer wat meer aan het lezen en dingen aan het uitpluizen, en toen kwam ik een interessant stuk tegen over codependentie. Dat is wanneer je je eigenwaarde en emotionele balans afhankelijk maakt van de goedkeuring, behoeften en stemmingen van anderen, waardoor je jezelf kwijtraakt. Je maakt je eigenwaarde afhankelijk van hoe anderen je zien of behandelen.
Er kwam ook iets voorbij over signalen dat je misschien meer bezig bent met het vasthouden van liefde of verbinding dan met jezelf zijn in liefde. Denk aan: je snel aangevallen voelen, bang zijn om die connectie kwijt te raken, het gevoel hebben dat je "nooit genoeg" bent, vaak het idee hebben dat je tekortschiet, een diep verlangen naar verbinding maar tegelijkertijd bang zijn om afgewezen te worden, of de angst dat je niet echt gezien wordt.
Precies dát dus allemaal!
Weet je, ik snap inmiddels wel dat alleen ik mezelf kan geven wat ik echt nodig heb. Niemand anders kan dat voor me doen. Maar eerlijk? Het is soms best lastig. Die oude gewoontes voelen zo vertrouwd, comfortabel zelfs. Best gek eigenlijk, want het voelt allesbehalve fijn. Het voelt gewoon leeg.
Neem een simpele knuffel. Als iemand me echt omhelst, voel ik dat nauwelijks. Gek toch? Ik laat het gewoon niet toe. Terwijl zoiets moois juist verbinding brengt — precies waar ik zo naar verlang. Ik zit mezelf dus in de weg. Ik houd mezelf tegen in het ontvangen, ik gun mezelf de ruimte niet om echt te voelen. Ik geef me niet helemaal, niet aan anderen en ook niet aan mezelf. En daardoor mis ik zoveel. Geen wonder dat ik vaak geen idee heb wat ik moet antwoorden op de vragen die ik mezelf stel.
Als ik teruglees wat ik tot nu toe altijd allemaal heb geschreven, merk ik dat ik mezelf er best vaak op betrap om weer even terug te vallen en daar in te blijven hangen. Blijkbaar blijft het toch wel een ding. Het is ook gewoon zó verleidelijk! Elke keer komt er weer iets op m’n pad dat me tegenhoudt, maar... gelukkig is er ook altijd wel iets dat me even wakker schudt, zoals die artikelen bijvoorbeeld. En weet je, dat gebeurt steeds vaker. Dat geeft me hoop dat er een moment komt waarop ik eindelijk écht voor mezelf durf te kiezen.
Liefs x
Liever anoniem reageren? Gebruik gewoon het formulier bij contact.
Reactie plaatsen
Reacties