Met mijn koffertje achter me aan en een knalblauwe koptelefoon om mijn nek liep ik lekker zelfverzekerd weg. Voelde me eigenlijk best wel cool, moet ik toegeven. Alleen die kruk... ja, die paste niet helemaal in het plaatje. Maar hé, hij was ook blauw en achterlaten was geen optie. Die hoorde gewoon bij mij.

 

Mijn allereerste solo-reis! Ik had m’n neefje al lang beloofd dat ik ‘m een keer zou komen opzoeken in Londen. Eindelijk was het zover: ik had het gewoon gedaan! 

 

De trein van Breda naar Brussel had wat vertraging, maar gelukkig had ik lekker ruim de tijd ingepland.

Het kale landschap schoof langzaam voorbij, terwijl het monotone geluid van de treinwielen op de achtergrond doorklonk. Buiten was het grijs en mistig, een beetje een sombere sfeer. Met muziek in mijn oren zat ik daar, vol met een mix van gevoelens: een tikkeltje spanning, een beetje zenuwen, maar vooral trots. Want ja, ik deed het gewoon. Voor sommigen misschien de normaalste zaak van de wereld, maar voor mij? Een megastap. Dit had ik nog nooit eerder gedaan. Vaak over nagedacht, erover gedroomd, maar nooit de moed gehad om het echt te doen. Tot nu.  

 

Toen ik Brussel achter me liet, glimlachte de zon nog even naar me door het raam terwijl ik op weg was naar Londen. Langzaamaan maakte de dag plaats voor de avond. De reis verliep verder soepel, zonder gedoe of vertraging.

 

Toen ik aankwam, stond mijn neefje al op me te wachten met een grote glimlach op z’n gezicht. We moesten nog een stukje met de metro, iets wat voor mij ook eigenlijk best nieuw was. Ik keek m’n ogen uit. Wat een geweldige mix van mensen! Ik vond het geweldig. Op een gegeven moment lag er een man te slapen, en af en toe klonk er een keiharde snurk door de stilte in de coupé.

 

Na een overstap kwamen we eindelijk in de wijk waar we moesten zijn. Het was al donker, dus ik kon nog niet alles goed zien. Maar goed, dat zou de volgende dagen wel anders worden. Typische Engelse straatjes, precies zoals je ze op tv ziet: rijtjeshuizen van rode bakstenen, witte erkertjes en van die kleine boompjes die de hele straat zo'n leuke, charmante uitstraling geven.

 

De dagen daarna ben ik de stad op mijn gemak gaan ontdekken. Ik kwam terecht in Covent Garden, met die indrukwekkende oude markthal die nu vol zit met hippe boetiekjes. Natuurlijk stonden Piccadilly Circus en Notting Hill ook op mijn lijstje. Notting Hill is echt leuk met z’n kleurrijke huisjes en gezellige straatjes vol unieke winkeltjes en kraampjes. Je vindt er van alles: van souvenirs en oude boeken tot zilveren sieraden en bijzondere snuisterijen. En natuurlijk kon ik de echte highlights niet overslaan: de Big Ben, Tower Bridge en Buckingham Palace. En wat is er fijner dan langs de Theems te wandelen terwijl de zon schijnt en de lucht strakblauw is? Stuk voor stuk plekken die de sfeer van de stad perfect laten zien en die ik nooit meer ga vergeten.

 

Wat me meteen opviel, is hoe groen de stad eigenlijk is. Overal waar je kijkt, zijn parken vol prachtige oude bomen en allerlei dieren. Je ziet er van alles rondlopen: duiven, eekhoorntjes en blijkbaar zelfs vossen die 's avonds en 's nachts tevoorschijn komen.  

 

Ik was zo gewend aan de metro dat ik er al snel mijn weg in vond. In het weekend was het een gezellige chaos, vol mensen die alle kanten op gingen. Maar op maandagochtend? Dan zat de metro bomvol met forenzen, allemaal onderweg naar hun werk. De stad leeft gewoon echt, een mix van allerlei nationaliteiten. Jong, oud, strak in het pak of zwervers – iedereen hoort erbij in deze levendige sfeer.

 

Het was echt geweldig, ik heb er zo ontzettend van genoten. Ik ben er helemaal voor gegaan en het voelde fantastisch om alles te doen wat ik wilde. Toen ik weer thuis was, voelde ik het wel hoor: helemaal kapot en mijn lijf helemaal leeg. Maar weet je wat? Dat maakte me niets uit. Ik heb het gedaan en het was het dubbel en dwars waard. Dit laat maar weer zien dat leeftijd of beperkingen nooit een smoes mogen zijn om niet je grenzen te verleggen en jezelf uit te dagen!

 

 

februari 2019