Ik heb nooit veel mensen om me heen gehad waar ik echt op kon rekenen. Een plek om advies te vragen of mensen om  gewoon wat leuks mee te doen. Alles moest ik zelf uitzoeken en mijn eigen weg zien te vinden. Daardoor voelt dat leven in overlevingsmodus inmiddels als een tweede natuur voor me.

 

In 1995, toen mijn oudste dochter werd geboren, begon er iets te veranderen. Het ging niet snel of groots, maar ik begon steeds meer vragen aan mezelf te stellen. Toch bleef ik steeds weer terugvallen in mijn oude gewoontes, want ja, dat was wat ik gewend was. Toen mijn jongste dochter in 2002 werd geboren, kwamen die vragen weer bovendrijven. Maar net als daarvoor, schoof ik ze gewoon weer makkelijk aan de kant.

 

In 2006 kwam er weer een verandering, want toen kreeg ik te horen dat ik MS had. Dat sloeg even in. Ik besefte ineens dat ik zo niet door kon blijven gaan. Helemaal opgebrand was ik, en mijn lichaam schreeuwde dat het genoeg was. Maar ja, zelfs die keiharde wake-up call kreeg me niet meteen in beweging; ik bleef eigenlijk gewoon doorgaan zoals ik altijd deed, terwijl mijn lijf alle alarmbellen af liet gaan.

 

In 2016 zat ik ineens thuis en had ik letterlijk meer ruimte om na te denken. Dat zorgde ervoor dat ik mezelf beter begon te begrijpen. Tijdens dat hele proces ontdekte ik ook dat mijn jongste dochter al een tijd worstelde met een zware depressie. Dat kwam hard binnen, zeker omdat ik mezelf ook kwalijk nam dat ik het niet eerder had opgemerkt. Vanaf dat moment besloot ik meer tijd voor mezelf te nemen en te werken aan mijn eigen groei. Niet alleen voor mezelf, maar ook om er beter en sterker voor haar te kunnen zijn.

 

Mijn dochters hebben me allebei op hun eigen, unieke manier veranderd. Mijn oudste? Zij liet me weer dromen. Of beter gezegd, ze liet me inzien dat het oké is om die dromen gewoon toe te laten. Ze hield me vaak een spiegel voor, waardoor ik echt ging nadenken over wie ik ben en de keuzes die ik maak. En mijn jongste? Die heeft me geleerd om het kind in mezelf weer naar boven te halen. Ze daagt me uit om gewoon te doen wat ik echt wil, zonder me druk te maken over wat anderen daarvan denken.

 

Achter de schermen kan ik echt niet zonder mijn man. Hij staat altijd voor me klaar en laat me gewoon m’n ding doen, helemaal zonder oordeel. 

 

Onze dochters hebben inmiddels hun eigen plekje gevonden, dus ik heb nu nog meer tijd en ruimte om dingen voor mezelf te doen. Maar eerlijk, dat is soms best een uitdaging. Die oude gewoontes liggen altijd op de loer. Elke dag probeer ik weer mijn draai te vinden en het pad te blijven volgen dat ik voor mezelf heb uitgestippeld.

 

Ik weet zeker dat ik hier niet de enige in ben; er zijn zoveel mensen die met allerlei uitdagingen te maken hebben. Daarom ben ik met deze site aan de slag gegaan. Voor mij helpt het om mijn gedachten op te schrijven en te delen. Zo krijg ik wat meer overzicht en kan ik dingen makkelijker loslaten. Hopelijk neem ik jou een beetje mee op mijn reis, inspireer ik je en geef ik je net dat zetje om je eigen pad te volgen.  

 

Liefs x

 

 

P.s Sommige dingen die je hier tegenkomt, zijn van eerder. Door de jaren heen heb ik af en toe wat gedachten opgeschreven. Allemaal is het onderdeel van mijn reis.