Vorige week slenterde ik door de gezellige straatjes van het oude Ruoms. In een van die mooie oude pandjes zat een klein winkeltje verstopt met sieraden en wat spirituele spulletjes. Nu kom ik dat soort winkeltjes wel vaker tegen tijdens de vakantie, maar deze had gewoon iets waardoor ik móést binnenstappen.
Terwijl ik daar een beetje aan het rondneuzen was, kwam de verkoopster voorzichtig op me af en vroeg of ik ergens naar op zoek was. Niet echt eigenlijk. Toch liep ik uiteindelijk met een armband naar buiten - iets wat al langer op mijn verlanglijstje stond. Toen ik ging afrekenen, keek ze me even doordringend aan. In gebrekkig Engels en met wat handgebaren zei ze: je bent een sterke vrouw. Er zit zoveel in je. Je moet deuren openbreken en linten doorknippen.
Daar sta je dan, een beetje sprakeloos. Ja, dat hoor ik wel vaker. Vooral op momenten dat ik alles weer diep weg probeer te stoppen. Ik keek haar aan en kon alleen maar vragen: hoe?
Haar woorden bleven maar door mijn hoofd dwalen.
Voor de vakantie had ik nog wat e-books gekocht, waaronder “Verslaafd aan liefde”. Na dit voorval dacht ik: misschien moet ik daar maar eens induiken. Het is geen gemakkelijk boek om doorheen te komen, en ik ben nog niet heel ver, maar op de een of andere manier raakte het me wel en gooide het alles nog eens extra overhoop.
Verslaafd? Ik? Toen ik die vraag een tijdje had laten bezinken, kon ik eigenlijk maar één ding eerlijk toegeven: ja. Verslaafd aan het krijgen van goedkeuring, het gevoel van erkenning. Is dat niet iets waar ik stiekem nog steeds naar op zoek ben? Ik ben er eens over gaan nadenken en wat beter op gaan letten.
Elke keer begin ik vol enthousiasme aan iets nieuws – blogs schrijven, gedichtjes maken, foto’s schieten – zoals nu bijvoorbeeld. Maar ja, als er dan bijna geen reacties komen, lijkt dat mijn diepgewortelde overtuiging te bevestigen: “Zie je wel, ik heb niks te vertellen, hier ben ik gewoon niet goed in.”
En ja, omdat ik die bevestiging niet krijg, begin ik nog meer aan mezelf te twijfelen.
Ik merkte ineens dat ik in mijn relatie eigenlijk hetzelfde doe, al was dat even lastig om toe te geven. Blikken of woorden vul ik zelf in, ik geef er mijn eigen draai aan. En dan denk ik vaak: “Zie je wel, ik doe het niet goed, ik faal, ik ben niet goed genoeg.” Daarom komt het allemaal zo heftig binnen. Ik maak er iets van dat alleen maar bevestigt wat ik al over mezelf denk.
Vaak vraag ik in situaties of het zo oké is, of dat ik het goed gedaan heb. En ook al krijg ik dan een “ja hoor, prima!”, vraag ik het daarna vaak toch nog een keer, alsof ik de goedkeuring niet volledig durf te accepteren.
Als ik eerlijk ben, straal ik aan de buitenkant misschien zelfverzekerdheid uit. Maar, vanbinnen lijk ik nog steeds dat kleine meisje te zijn, hunkerend naar goedkeuring en erkenning. En nu ik me dat realiseer, besef ik hoe vaak ik me zo voel en ernaar handel.
Blijkbaar blijf ik mezelf dus keer op keer afwijzen. Best een eye-opener, toch? Gek eigenlijk, want als ik daar onbewust nog steeds naar op zoek ben, betekent dat dus dat ik probeer te voldoen aan wat anderen van me verwachten. En ja, dat brengt me echt totaal niet dichter bij mezelf, waardoor ik mezelf eigenlijk weer afwijs.
Maar, het zit zo diep dat ik eigenlijk nog geen idee heb hoe ik dit kan doorbreken.
Liefs x
Liever anoniem reageren? Gebruik gewoon het formulier bij contact.
Reactie plaatsen
Reacties