In juli 2023 begon er iets in me te borrelen. Het heeft even geduurd, maar een paar dagen geleden heb ik eindelijk de stap gezet om mijn verhalen, die al zo lang op papier stonden, met jullie te delen.
Het begon allemaal hiermee:
Tijdens onze vakantie in de prachtige Achterhoek besloot ik samen met mijn jongste een stukje te gaan fietsen. Waar naartoe? Naar het "Stenen Museum Winkeltje" in Lichtenvoorde. Daar hebben we heerlijk rondgesnuffeld en gingen uiteindelijk naar buiten met een nieuw kaartspel en een kleine klankschaal.
Terug op de camping dacht ik ineens: waarom trek ik niet een kaart? Het voelde goed, dus hup, doen! De eerste kaart die ik pakte was “Uitbreiding”. Die boodschap kon niet duidelijker: tijd om groter te dromen en meer te delen. Tijd om mijn talenten en gaves in te zetten op een manier die anderen echt helpt. Het voelde net alsof die kaart me een zetje gaf om nu echt naar buiten te treden.
Maar wat moet ik eigenlijk delen? Wat kan ik laten zien? Om daarachter te komen, trok ik nog een kaart: “Vriendelijkheid”. Die kaart herinnerde me eraan dat ik gewoon een complex en uniek mens ben. En weet je? Het is helemaal oké om mezelf te accepteren zoals ik ben, met al mijn gevoeligheid en eigenheid. Het liet me inzien dat er juist in mijn zachtheid veel kracht zit.
Kaarten lezen? Dat vind ik soms best lastig. Vaak zie ik bij mezelf dingen helemaal over het hoofd, terwijl een ander dat wel doorheeft. Waarschijnlijk komt dat door hoe ik ben opgegroeid, met al die emoties die ik toen maar wegstopte. Dus ja, ik besloot mijn dochter om hulp te vragen. Hulp vragen is normaal niet echt mijn ding, maar deze keer dacht ik: waarom ook niet?
Haar woorden raakten me echt. Ze zei: “Mam, je bent zo’n sterke vrouw. Je hebt me, zonder het zelf door te hebben, uit een depressie gehaald toen ik 16 was. Iets wat zelfs psychologen niet lukte.”
Ze zei verder: “Je vriendelijkheid en jouw unieke kijk op het leven betekenen echt veel voor anderen. En weet je, dat zorgt er stiekem ook voor dat jij je goed voelt, ook al heb je dat niet altijd door. Je hebt een talent om snel connecties te zien en te maken, iets waar anderen zoveel aan hebben. Je bent nog bezig jezelf beter te leren kennen, omdat je vroeger vaak je gevoelens en kracht een beetje wegstopte. Maar weet je, anderen zien dat bijzondere in jou wel. Zelfs mijn vrienden merken het; ze voelen zich altijd welkom bij jou.
En toen zei ze: “Weet je, ik denk dat je mensen echt kunt raken en helpen als je jouw inzichten en nuchtere kijk deelt. Waarom niet gewoon een blog beginnen? Schrijf over hoe jij naar het leven kijkt, hoe je jezelf steeds verder ontwikkelt en steeds meer laat zien wie je echt bent.”
Mijn reactie? “Maar ik doe toch gewoon m'n ding? Dat is toch niet zo bijzonder?” Haar antwoord kwam meteen: “Jawel hoor mam, dat is het dus wél!”
Hoe mooi die woorden ook klonken, die twijfel bleef maar knagen. En eerlijk? Die twijfel zit er nog steeds. Het blijft gewoon lastig om mezelf echt te laten zien. Maar weet je wat? Ik heb besloten het gewoon te doen en stap voor stap te leren vertrouwen.
Liefs x
Liever anoniem reageren? Gebruik gewoon het formulier bij contact.
Reactie plaatsen
Reacties